Want verwend worden is zo lekker!
Giraf vindt Krook op de steiger bij zijn strandhut. Hij ligt zich te vervelen, weet het niet zo goed wat hij moet doen. Giraf schrikt. En het eerste wat hij denkt is arme Krook, hij is vast ziek. Krook is verrast van het idee: ziek zijn? Maar Krook is natuurlijk wel helemaal Krook. En het idee heerlijk verwend te worden door zijn goede vriend trekt hem enorm. Dus gaat hij ervoor en laat zich in de watten leggen. Met leuke verhaaltjes en lekkere koekjes.
Wij vinden dit zelf een heerlijk boek. Want het gaat over ziek zijn, maar dan zonder dat vervelende stukje waarin je misselijk bent, of koortsig of je hangerig voelt. Dit is juist een boek over het allerleukste kantje van ziek zijn: die paar dagen dat je eigenlijk al bijna beter bent, maar je nog aan het uitzieken bent. Want dan kan de televisie weer aan en lust je lekker weer een koekje of een warme chocomelk. En kun je weer lachen en grappen maken. En passen pannenkoeken weer in je buik. Of wat dacht je van taart? Mjam, zou Krook zeggen.
Ik (Marie-Louise) weet nog goed dat ik werd aangesproken door een mevrouw (ze heeft me nooit haar naam verteld). Ze had Giraf en de krookeritis stevig geklemd onder haar arm. Of ik het boek aan haar wilde uitleggen. Ze had het nu meerdere keren aan haar kleinkinderen voorgelezen, maar echt, ze snapte het niet. Krook was niet ziek. Echt niet.
Hij deed alsof. Hij was gewoon niet ziek. En toch, toch wordt hij op het eind van het boek er niet voor gestraft! Hij doet iets wat niet mag. Hij jokt. ‘En jullie laten hem er gewoon mee wegkomen!’ zei de dame, ietwat verontwaardigd, tegen mij. ‘In mijn tijd,’ vervolgde ze, ‘werkte je gewoon door. Een wondje, een snee, griep? Geen getreuzel, aanpakken en doorgaan. Zo waren we opgevoed. Gezonde Hollandse jongen en meiden. Geen geklaag maar tanden op elkaar en sterk zijn.’
Ik knikte. Ze had gelijk. ‘Ik weet het,’ zei ik haar. ‘Mijn oma was precies zo. Ze was niet ziek, zwak of misselijk. Nooit. Ze werkte hard en zorgde voor alles en iedereen. Ik begrijp u volkomen.’ Maar ik legde haar ook uit dat ik het wel met opzet zo geschreven had. ‘Want ik weet dat iedereen toen heel, heel hard werkte. En nu nog steeds. Dat er veel mensen zijn die doorgaan, omdat het moet. Omdat er zoveel mensen op ze rekenen. Maar, maar, willen we dat? Willen we altijd doorgaan? Of willen we soms ook gewoon vertroeteld worden? En is geven soms niet veel makkelijker dan het kunnen ontvangen? Ik weet dat ik daar zelf, als moeder, vaak last van heb. En is dat niet iets dat we onze kinderen en kleinkinderen ook willen meegeven? Dat het niet alleen hard werken is, maar dat het af en toe ook gewoon alleen maar genieten mag zijn. En dat verwend worden en je laten verwennen best een kunst is, die we mogen waarderen?’ Tot mijn verrassing gaf de dame me gelijk. Ze fluisterde me zelfs toe dat ze zelf ook graag verwend werd. Verwennen dus. Een boek vol. Lekker lezen met een kopje thee erbij. Heerlijk. Hallo, wij zijn Marie-Louise en Mark Sekrève, we schrijven de boeken van Giraf. Als je ons nog niet kent dan kun je meer over ons leven op onze website www.bulkjes.nl Bij het kopje “over ons” kom je alles echt alles over ons te weten. Daarnaast kunnen we je nog vertellen dat we elke week bloggen op giraf en vriendjes en dat er dus altijd wat te lezen is over Giraf en zijn drie vrienden.
Geef een antwoord